Brussel- Casablanca - Marrakesh
Jut en Jul zitten in het vliegtuig, eindbestemming Marrakesh.
Fijn dat R voor een gedeelte met mij meereist, maar aan de andere kant merkte ik ook dat ik het thuis moeilijk kon loslaten.
Zijn mijn meiden oké? De dieren? De familie?
Vrijdag heeft onze kat van bijna 16,5 jaar een tia gehad en toen we naar de dierenarts gingen, had ik al een paar tranen weggeveegd omdat ik dacht dat we te horen zouden krijgen dat ze niet meer beter zou worden. Ze heeft een spuitje gekregen en eigenlijk is ze inderdaad elke dag weer een beetje beter geworden, zoals de dierenarts ook verteld had. Er bestaat een kans dat ze weer een bloedpropje krijgt in haar kopje en dat ze dan nog zwaardere evenwichtsstoornissen gaat krijgen, de vraag is wanneer? Hopelijk mogen we nog lang van haar genieten. Thuis heb ik wel noodinstructies gegeven. Wat zeg je dan tegen die zwarte miauwkees als je moet gaan? Ik heb gezegd dat ze moet wachten tot ik terug ben... en onze witte had ook in de gaten dat we weg gingen. Zo zaten alle 4 de dieren om mij heen, terwijl ik vanmiddag toen ik thuis was nog even een pannekoek aan het eten was. Ze wisten het.
P ziek thuis en N was nog net op tijd thuis om haar een dikke knuffel te kunnen geven. Aan de ene kant was het fijn dat we P daardoor thuis hadden en haar ook nog konden zien.
R was vandaag al vrij en ik heb deze ochtend nog gewerkt en genoten van de kinderen in mijn klas van 4 jaar. Heerlijk!
Loslaten is dus wat ik lastig vind... pfff.
Kijk ik uit naar mijn fotografiereis? Ja enorm. Ik wilde helemaal niet gaan dit x. Italië is nog maar zo kort geleden.
Een paar maanden geleden wist ik dat S van de organisatie waarmee ik de fotoreis maak een nieuwe bestemming zou lanceren en toen ik het filmpje zag, was ik direct verkocht. Marrakesh en de omgeving, zo gaaf. Ik hoopte nog even dat R zou zeggen, doe maar niet, maar hij zei doen! Een paar dagen later zei hij, zal ik meegaan?
Dus zitten Jut en Jul (die overigens al slaapt) naast elkaar in het vliegtuig. Bloedheet, de bagageruimte natuurlijk vol en dus mijn fototas bij mijn voeten, wat het allemaal krap maakt. Die tas is mij heilig, dus die ga ik niet in de bagageruimte halverwege het vliegtuig leggen. Waarom is het instappen in het vliegtuig altijd zo inefficiënt? Waarom sta je altijd te wachten op mensen in de gangpad, omdat het vliegtuig van voor naar achteren wordt gevuld? Waarom niet van achteren naar voren? Ik snap dat onze kwartier vertraging een half uur is geworden.
Tip van Flip... een warme trui is fijn, maar in het vliegtuig veel te warm, zeker op het moment dat je nog aan de grond staat... trek dan ipv een vlug bij elkaar geraapt hemdje, een fatsoenlijk T-shirt aan, zodat je die veel te warme trui ook uit kunt doen! 🙈
Straks stappen we over van Casablanca naar Marrakesh, waar we slapen in een hotel bij het vliegveld.
Morgen om half 11 moet ik bij mijn slaapplaats zijn en ontmoet ik de groep van medefotografen en natuurlijk weer S en N van de organisatie.
Vandaag heb ik pas het adres doorgekregen. Het blijkt dat het hotel van R maar 15 min. wandelen van ons vandaan is. Dat betekent eigenlijk in onze snelheid maar 10 minuten lopen en als we allebei aanlopen, zien we elkaar in 5 minuten. Dat is fijn om te weten. We laten elkaar los, die eerste paar dagen. R heeft excursies geboekt, zodat hij (hopelijk) veilig de stad en de woestijn kan verkennen. Zondag zien we elkaar sowieso weer en dan gaan we samen op doorreis. Ik heb eigenlijk geen idee waarheen... ik weet in ieder geval dat ik ga slapen in de Sahara ...dat vind ik wel een dingetje, maar lijkt me ook ontzettend gaaf. Ik kan het!
Casablanca-Marrakesh en de 1e dag zit er weer op.
Wat n indrukken! Moe. Komt dat van het korte nachtje. Of van het continu fotograferen in de warmte?
De vlucht van Casablanca naar Marrakesh verliep ook weer met wat vertraging. Redelijke soepele controles en zo door de douane. De hal waar de binnenlandse vluchten waren was niet groter dan onze sporthal. We stonden lang stil in een hele warme shuttlebus, na eerst een paar minuten kerosine gesnoven te hebben, gingen de deuren vd bus dicht en zaten we gevangen als een stel.. bij elkaar.
Op een gegeven moment begonnen mensen te schreeuwen. Ik verstond er geen klap van, maar wist precies wat ze zeiden. Ze wilden frisse lucht. Wij ook. We mochten uit de bus en in het vliegtuig stappen. Plek genoeg. Wij zijn naar andere stoelen gegaan, 3 stoelen voor 2 mensen. Lekker onbesnut zitten voor een vlucht van 3 kwartier. Ook hier duurde het weer lang voordat we toestemming kregen om te vertrekken en op de vertrekbaan duurde het ook weer een tijdje. Mijn luikjes vielen dicht. Ik heb lekker geslapen. Dan de douane bij Marrakesh. S had ons gewaarschuwd dat het lang kon duren. Denk dat we met onze late vlucht nog geluk hadden. Strenge controles, nadat we onze koffers hadden, moesten alle koffers nog een keer door een grote scanmachine, maar he we waren er. Op naar een taxi en naar ons hotel.
Een hele nette taxi. We waren er zo. Een hele mooie Riad, zo anders als bij ons. Ik houd van de architectuur, de houten raampjes, de ronde vormen. In de hal hing een prachtige lamp. Zie omslagfoto.
We hebben in ons hotel bij een hele lieve jongen, gelijk de taxi geregeld voor de volgende dag en konden toen eindelijk gaan slapen. Niet een volledige nacht zou het zijn wat uurtjes betreft, maar nog wel oké.
Deze morgen ontbeten, ook weer anders als bij ons, met brood en koeken die we niet kennen. Ik heb trouwens geleerd dat noten en amandelen hier 2 verschillende dingen zijn en ik moest ze tijdens mijn verblijf hier, beiden benoemen als ik ergens ging eten. Toen kwam het moment dat we bijna zouden gaan splitsen.. de taxi was er. Hij bracht ons naar de rand van de Medina. Daar sprak hij een oude man aan met een tuktuk, maar dan anders, die ons met onze koffers naar mijn Riad en daarna naar R zijn Riad zou brengen. We waren er zo. Ik had gedacht dat R nog wel even binnen zou komen, maar nu met deze man, moest hij gelijk door. Dus een kus en weg was ie. Het was wel een ervaring en grappig, zo samen opgevouwen in zo n grappig wagentje.
Er waren al 4 meiden van de groep. Zij waren gisteren aangekomen. S en N waren nog op het vliegveld om de anderen op te halen. 2,5 uur hadden ze erover gedaan om door de douane te komen. Ze waren vannacht vertrokken om 1 uur. Die moesten moe zijn! Dan ook nog eens direct aan de slag on te shooten... wat was ik blij met mijn overnachting samen met R.
Nadat iedereen zich had voorgesteld en ik S en N begroet had met een kus, kregen we 5 minuten om ons gereed te maken. Ik was dat al die morgen om 7 uur een keer, 8 uur een keer...dat heb ik thuis nooit... ondanks de korte nacht werd ik wakker omdat ik vooruit wilde
De anderen vrouwen in mijn kamer slapen overigens al lang en ik ga dat ook zo doen, maar moet nog even vertellen vd markt, waar de slangenbezweerders zitten en zo. In mijn hoofd was dat een ding en heel groot.
Ik wilde daar niet heen, maar van onze Riad naar ons busje moesten we een klein stukje lopen en terwijl ik dacht dat we zuidelijk liepen, liepen we naar het noorden. Terwijl ik even met S klets hoor ik op de achtergrond dar gejengel op de fluit. Dat typische geluid... Mijn haren stonden gelijk overeind. Terwijl ik niet eens bewust had gemerkt dat we over de markt liepen... toen wel. S maakte me er op attent. Ik zag gelukkig nergens geen gladjanus. Wel een zielige aap, aan een grote halsband. Voor op de foto te gaan met de toeristen... vreselijk.
De crew en 2 kandidaten van het perfecte plaatje liepen trouwens over diezelfde markt. Was grappig...Er bestaat ook een kans dat ik in beeld kom, want de cameraman pakte net zijn camera voor een shot, toen wij voorbij liepen....
Liefs Tas
Comments